Verantwoording

Dit verhaal is geschreven onder verantwoordelijkheid van iemand die zich moeilijk laat kennen. Maar laat ik die onkenbaarheid, omschreven als Ornitholoog, meteen verduidelijken. Het gaat hier om de Vogelkenner. De inhoud voor dit verhaal kwam van Hem. Mijn rol was slechts die van boodschapper, van overbrenger van een inhoud die nog niet in vorm was. Of dat is gelukt kan en wil ik niet beoordelen. Eén foutje en ik weet dat u met mij op de loop kunt gaan. Het zij zo. Uiteindelijk kunnen we allemaal met elkaars fouten op de loop. De vraag is of dat een Wereld oplevert die we willen. Ik wil dat in ieder geval niet. Geen mens wil ik beschadigen, want ze zijn me allemaal dierbaar. Wel wil ik in dit verhaal een spiegel aanreiken. Een spiegel die u al dan niet kunt oppakken. Mijn leven is één grote spiegel geweest, waarin ik me steeds recht in de ogen heb willen kijken. En ik zeg u: dat was niet altijd eenvoudig. Maar met enige volharding is het me wel gelukt. Dus waarom u niet?

Het verhaal dat voor u ligt is in twee fasen geschreven: 1992 en 2012. In 1992 zette ik de ervaringen die ik opdeed met een niet voor iedereen waarneembare wereld op papier. In 2012 pakte ik de draad weer op. Vanaf dat moment leverden nieuwe gewaarwordingen nieuwe energie op. Anders dan de eerste keer betrok ik meelezers bij het verhaal. Bekenden maar ook onbekenden. Vrouwen en mannen. Mensen van verschillende leeftijd en achtergrond. Ik moest mijn ervaringen deelbaar maken, wetende dat mijn omgeving zou tegenwerken. Het viel die tweede keer gelukkig mee!

Over de vraag hoe ik me voelde toen ik dit verhaal optekende, kan ik een boek schrijven. Maar laat ik het in één woord uitdrukken: gebruikt. Dat klinkt onaardig, maar zo is dat zeker niet bedoeld. Want de Vogelkenner die me gebruikte kent me bij naam en heeft het beste met me voor. En dat beste, zo weet ik inmiddels, ligt voorbij dit zo beperkte leven. Een beetje hoogdravend zult u misschien zeggen. Maar dan is het misschien goed om uw oordeel nog even uit te stellen.